Bart Repko
‘Ik kan niet zwijgen’
God herinneren aan Zijn beloften, dat is de missie van Bart Repko (61). Al ruim vier jaar lang loopt hij dagelijks over de verweerde muren van Jeruzalem. Daar proclameert hij hardop teksten over Israël om God te herinneren aan Zijn beloften. “Ik mag een klein rolletje spelen in de toekomst van Gods volk.”
Barts missie begon in 2005. Als programmamaker – onder andere voor de EO – was hij in Jeruzalem. Hij moest twee programma’s maken, die allebei onverwacht geannuleerd werden. “Ik dacht: dat kan geen toeval zijn. Het was alsof de Heer tegen me zei: ‘Ikzelf neem de camera van je schouder af. Je was altijd een observeerder. Nu zul je een deelnemer in Mijn plan worden.’ Dat bracht me behoorlijk van mijn stuk. Wat wil God van me?”
Draaiboek
Bart besloot in Jeruzalem te blijven. Onder een vijgenboom las hij Jesaja 62:6 en 7, het bijbelgedeelte dat zijn leven zou veranderen: ‘Jeruzalem, Ik heb wachters op je muren gezet die nooit zullen zwijgen, dag noch nacht. Jullie die een beroep doen op de HEER, gun jezelf geen rust en gun Hem evenmin rust, totdat Hij Jeruzalem weer heeft gegrondvest en haar roem op aarde heeft bevestigd.’ “Het was alsof ik een draaiboek voor mijn missie kreeg. God gaf duidelijkheid.”
Na bijna twee jaar zoeken en bidden namen Bart en zijn vrouw Joke het besluit om in Jeruzalem te gaan wonen. Sindsdien lopen ze dagelijks over de eeuwenoude muren van de stad Jeruzalem. Hardop spreken ze beloften over het volk van Israël uit. “Ik merkte al vrij snel dat God ons bevestigde in onze missie. Het was alsof God glimlachte: ‘Wat fijn dat iemand Me letterlijk aan Mijn woorden herinnert.’ Nu we meer dan duizend wandelingen verder zijn, bevestigt God ons alleen maar meer in wat we doen.”
Sociaal beest
De stap naar Jeruzalem was een grote, maar spijt heeft Bart Repko nooit gehad. “Vrienden zeiden: ‘Die houdt het nooit lang vol. Bart is binnen een paar weken terug.’ Ondertussen zijn we ruim vier jaar verder. Niet ik ben teruggegaan, maar zij zijn langsgekomen. Ze waren onder de indruk, zowel mijn christelijke als niet-christelijke vrienden. Op mijn beurt geniet ik erg van die bezoeken. Ik ben een enorm sociaal beest. Wat dat betreft was de stap naar Jeruzalem ook lastig. Vrienden zitten nu ver weg.”
Het is niet het enige wat Bart moest opgeven toen hij de stap naar Jeruzalem zette. “Ik mis Nederland. Ik houd erg veel van mijn vaderland. Het is bovendien niet makkelijk om zo vaak gescheiden te zijn van onze vier kinderen. Die staan gelukkig helemaal achter me, al vinden ook zij het niet makkelijk. Iedere drie maanden ga ik naar Nederland, omdat ik dan een nieuw visum nodig heb. Dan geniet ik er weer even van om terug te zijn. Maar al deze nadelen staan in geen verhouding tot de bevoorrechte positie die ik hier in Jeruzalem heb. Ik mag het mooiste doen wat er is. Ik brand van liefde voor Israël en het is prachtig om dat zo in de praktijk te mogen brengen. Ik kan niet zwijgen.”
Ook als hij in Nederland is, zit Bart niet stil. Hij ziet het als zijn missie de Nederlandse kerk op Israël te wijzen. “De kerk heeft tweeduizend jaar lang de Joden op de huid gezeten. Onder het mom van de vervangingstheologie hebben we Israël aan de kant geschoven, terwijl wij verschrikkelijk veel aan Israël danken. Als christenen zijn we ingelijfd in Israël. Als we dat vergeten, vergeten we de kern. God is nog steeds de God van Israël. Dat we daar dankzij Yeshua bij mogen horen, is pure genade. Eén Israëlzondag per jaar is veel te weinig. Israël is de kern. Daar zouden we het wekelijks over moeten hebben.”
Geestelijke strijd
Bart praat bevlogen, bijna gehaast. Wie met hem spreekt, merkt dat de liefde voor Israël diep zit. Hij kan zich dan ook niet voorstellen dat hij ooit iets anders zou doen. “Zolang ik het kan, hoop ik over de muren van Jeruzalem te lopen. Dit is mijn roeping. Ik hoop wel dat ik steeds meer collega-wachters krijgt. Uiteindelijk is het wachter-zijn een roeping van de hele kerk. In mijn ogen is dat een van de belangrijkste opdrachten die God aan de kerk geeft in deze spannende tijd. God geeft ons, gelovigen, nog een laatste kans om de weg te bereiden en stenen op te ruimen. Dat hoeft natuurlijk niet alleen op de muur in Israël. Laat christenen in Blaricum en Hilversum God maar hardop herinneren aan Zijn beloften. Stel je voor dat jouw hele gemeente zondags opstaat en hardop een bijbeltekst uitspreekt. Wat zou dát krachtig zijn.”
Volgens Bart leven we in een bijzondere tijd. “Je ziet dat de druk op Israël toeneemt. De wereld, inclusief de religieuze, ergert zich aan het Joodse volk. Die wrijving is niet iets politieks; het gaat hier om een geestelijke strijd. Hassan Nasrallah, de Hezbollah-leider, zei: ‘We gaan winnen, want we voeren een spirituele oorlog.’ De islamitische vijanden van Israël weten drommels goed dat ze een geestelijke strijd leveren. We leven in een enorm strategische tijd.”
Onvermijdelijk
Bart Repko kan zijn roeping als wachter niet los zien van de tijd waarin we leven. “God plaatst wachters op strategische plekken, in mijn geval is dat Israël. Ik zie dat steeds meer gebeuren. Dat is een teken dat het spannend wordt: hoe spannender de tijden, hoe harder wachters nodig zijn. Daar ben ik er één van. Ik geloof dat ik een klein radertje mag zijn in deze strategische tijden. Ik mag een klein rolletje spelen in de toekomst van Gods volk. Mijn overtuiging is dat de wachterdienst niet door mij is uitgevonden. Ik ben ervan overtuigd dat God zijn herstelplan juist in gang zet doordat wachters hun plek innemen.”
Waar veel christenen verwachten dat vooral Israël het zwaar krijgt, denkt hij dat juist de heidenen een moeilijke tijd tegemoet zien. “Ik vergelijk het met een orkaan: Israël bevindt zich in het oog terwijl het overal op de wereld stormt en woedt. Ja, er zal een enorme dreiging zijn richting Israël, maar God zal Zijn volk beschermen als er overal op de wereld enorme toestanden zullen plaatsvinden. Natuurlijk beangstigt me dat wel eens. Toch zeg ik: ‘Laat het maar gebeuren, Heer.’ Ik weet dat die tijden onvermijdelijk zijn.”
In de toekomst gaat het aantal wachters flink toenemen, denkt Bart. “Er gaat een generatie opgestaan die niet langer zal zwijgen. Zij zullen Gods woorden proclameren, niet alleen in Jeruzalem, maar overal ter wereld. Ik verwacht dat steeds minder mensen als pelgrim naar Israël komen en steeds meer als wachter. Nu zie ik al steeds vaker gelovigen die met me meewandelen over de muur in Jeruzalem.”
Tekst: Pieter-Jan Rodenburg
Beeld: Yulia Mestechkin
NeverBeSilent
Onder de naam NeverBeSilent (‘zwijg nooit’) gaan Bart en Joke Repko iedere dag de muur op. Ze verzamelen om 8.45 uur voor de ingang van de Jaffapoort in Jeruzalem.
www.neverbesilent.org
Bron: https://www.eo.nl/magazines/visie/artikel-detail/ik-kan-niet-zwijgen/
Artikelen
-
Nelske Timmermans-den Hertog
-
Bart Repko